Tomás Correia, εθελοντής European Solidarity Corps

Όντας λάτρης της άγριας ζωής, στη διάρκεια του εθελοντικού προγράμματος μου στην ΕΠΒΘ, ασχολήθηκα με μια μελέτη για τις χελώνες ξηράς. Γιατί με τις χελώνες; Δεν μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου όταν συνάντησα την πρώτη χελώνα στη Δαδιά και μάλιστα στην αυλή του σπιτιού μας! Στη χώρα μου την Πορτογαλία δεν έχουμε χελώνες ξηράς, αλλά εδώ στην Ελλάδα τις βλέπεις παντού! Για αυτό δεν παραπονιόμουν καθόλου όταν το καλοκαίρι γυρνούσα σπίτι μετά από μια ολόκληρη μέρα ψαξίματος για χελώνες με καμένα μπράτσα από τον ήλιο.

Οι εξορμήσεις μου ξεκινούσαν με το λάλημα του κόκορα και τελείωναν το σούρουπο. Μια ολόκληρη μέρα σε λιβάδια, δάση ή χωράφια ψάχνοντας για χελώνες όσο έβλεπε το μάτι μου ή άκουγε το αυτί μου. Οι αισθήσεις έπρεπε να είναι τεταμένες όλη την ώρα. Και μόλις εντόπιζα μια χελώνα, την φωτογράφιζα πολλές φορές και την μετρούσα. Είχα εκστασιαστεί! Όμως ένα πρωί βρήκα κάτι αφύσικο σε ένα λιβάδι. Ένα χελωνάκι είχε παγιδευτεί στην τρύπα του συρματοπλέγματος μια περίφραξης, είχε στεγνώσει από τον ήλιο και το έβγαλα νεκρό από την τρύπα. Δυστυχώς η περίφραξη ήταν πολύ παλιά και εγκαταλειμμένη, το συρματόπλεγμα εντελώς σκουριασμένο και είχε πέσει από χρόνια στο έδαφος και είχε μερικώς καλυφθεί από το χώμα και τη βλάστηση. Μια τέλεια παγίδα για τα χελωνάκια που έβγαιναν από τις φωλιές που βρήκα σε αυτό το μέρος. Το απόγευμα βρήκα και άλλο παγιδευμένο χελωνάκι στο ίδιο ακριβώς σημείο που βρέθηκε το πρώτο, αλλά ευτυχώς ήταν ζωντανό και το απελευθέρωσα. Τότε σκέφτηκα ότι κι άλλα ζωντανά χελωνάκια μπορεί να παγιδευτούν τις επόμενες μέρες.

Συζητώντας το γεγονός με την ομάδα της ΕΠΒΘ αποφασίσαμε ότι το πεσμένο συρματόπλεγμα έπρεπε να απομακρυνθεί για να σταματήσει να αποτελεί παγίδα και για άλλα χελωνάκια. Αφού ενημερώσαμε τη Δασική Υπηρεσία και τον φύλακα της ιδιοκτησίας με την εγκαταλειμμένη περίφραξη, οργανώσαμε την ομάδα «απομάκρυνσης της περίφραξης-παγίδας» με εθελοντές και πήγαμε στο σημείο με γάντια και πένσες.  Ήμασταν έτοιμοι να σώσουμε τα χελωνάκια! Στη διάρκεια όλου του πρωϊνού, εντοπίσαμε κι άλλα σημεία της περίφραξης με πεσμένο, σκουριασμένο και χωμένο μέσα στο έδαφος συρματόπλεγμα. Ότι ήταν πεσμένο, το μαζέψαμε και το μεταφέραμε σε ασφαλές μέρος για να οδηγηθεί στην ανακύκλωση. Αν και μαζεύοντας τα κομμάτια του συρματοπλέγματος βρήκαμε περισσότερα νεκρά χελωνάκια, ξέραμε πλέον ότι αυτά τα σημεία θα σταματήσουν να είναι παγίδα για άλλα χελωνάκια. 

Από την παραμονή μου στην Ελλάδα, δεν θα ξεχάσω ποτέ την τύχη που είχα να μελετήσω τέτοια μικρά πλάσματα. Αλλά όχι μόνον αυτό, θα θυμάμαι και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα που είναι τόσο παθιασμένοι όσο και εγώ και που προσπάθησαν να κάνουν κάτι σωστό για την άγρια ζωή που ζει κοντά μας. Η ομάδα «απομάκρυνσης της περίφραξης-παγίδας» μπορεί να εγγυηθεί ότι σε αυτή τη σημαντική περιοχή με τις φωλιές των χελωνών, τα επόμενα χελωνάκια που θα γεννηθούν δεν θα κινδυνεύουν να πεθάνουν. Πιστεύω ότι εκείνη την ημέρα κάναμε τη διαφορά.