Tiago Brandao, εθελοντής European Solidarity Crops

Μόλις είχα προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης με κάτι περισσότερο από δύο ώρες καθυστέρηση. Πήγα αμέσως στη στάση του λεωφορείου. Ήταν η τελευταία από τις τρεις πτήσεις που είχα στη διαδρομή από την πατρίδα μου την Πορτογαλία ως τον Έβρο. Τέσσερις μήνες αφότου ξεκίνησα την εθελοντική μου εργασία στη Δαδιά, είχα ταξιδέψει στην πατρίδα μου για έναν οικογενειακό γάμο και η επιστροφή μου στην Ελλάδα ήταν κουραστική λόγω του μεγάλου και προβληματικού ταξιδιού. Μόλις που πρόλαβα το λεωφορείο και ευτυχώς όταν μπήκα, συνάντησα τους συναδέλφους μου εθελοντές που μου είχαν κρατήσει την κεντρική θέση στη «γαλαρία» του λεωφορείου και αμέσως αισθάνθηκα άνετα.

Εκείνη τη μέρα, η ομάδα των εθελοντών της Εταιρείας Προστασίας Βιοποικιλότητας Θράκης είχαν επισκεφθεί την πόλη της Αλεξανδρούπολης και με περίμεναν για να επιστρέψουμε μαζί στη Δαδιά παρά το περασμένο της ώρας λόγω της καθυστερημένης πτήσης μου. Για την επόμενη ώρα ανταλλάξαμε τα νέα μας τρώγοντας μερικά σνάκ που μου είχαν κρατήσει. Αυτή η μικρή υποδοχή που είμαι σίγουρος ότι ήταν αυθόρμητη με άφησε έκπληκτο και χαρούμενο. Και όπως καθόμασταν ξεκίνησα να αναπολώ τα κοινά στοιχεία μεταξύ αυτής της άφιξης και της πρώτης μου άφιξης στην περιοχή περίπου τέσσερις μήνες πριν.

Στην αρχή της εθελοντικής εργασίας μου και παρά τον ενθουσιασμό της έναρξης μιας νέας πρόκλησης σε ένα άγνωστο μέρος, είχα αμφιβολίες. Πώς θα είναι ο κόσμος εκεί; Θα μπορώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις τους; Θα προσαρμοστώ με τον τρόπο ζωής εκεί; Όλες αυτές οι απορίες και πολλές άλλες τριγυρνούσαν στο μυαλό μου όσο είχα κατά νου μου να μη χάσω τις πτήσεις μου και βρεθώ μόνος μου σε μια άγνωστη χώρα. Τώρα είναι εκπληκτικό να σκέφτομαι πόσο ωραία και οικεία νιώθω επιστρέφοντας στο μέρος που έζησα επί τέσσερις μήνες.

Ήξερα από την αρχή πως θα μείνω εδώ μόνον για 10 μήνες και πιθανά να μην μπορούσα να συνδεθώ με το μέρος. Ωστόσο θα μπορούσα να πω ότι τώρα νιώθω τους ανθρώπους που γνώρισα σαν «οικογένειά» μου και το σπίτι που μένουμε σαν «σπίτι» μου. Γνωρίζοντας ότι σε μερικούς μήνες θα τους αποχαιρετίσω, είμαι σίγουρος ότι θα αναπολώ τις όμορφες στιγμές. Επιστρέφοντας θα θυμάμαι όσα έμαθα για την προστασία της φύσης, για την Ελλάδα, για τους ανθρώπους ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ευκαιρίες όπως το πρόγραμμα του ESC, σε ωθούν να δημιουργήσεις μια καθημερινότητα στη ζωή σου τόσο διαφορετική από αυτή που ήξερες, σε βοηθούν να αλλάξεις, να υιοθετήσεις άλλες σκέψεις, να αναπτυχθείς και αναπόφευκτα να είσαι περισσότερο έτοιμος να ανταποκριθείς στη ζωή. Για εμένα, αυτή είναι και η πολυτιμότερη προσφορά του προγράμματος στους νέους ανθρώπους.